Λόξα παροντική

Η ήπια δόση της καυστικής μου δόξας, τινάζει

την έκδηλη απόγνωση στα μάτια μου.. Συνοδεία αρρωστημένης υποκριτικής..

λοξής ματιάς, εισιτήριο μάταιο για τις κραυγές.

Δηλώνω στο χθες ότι θα ζω για τ’ αύριο και  το παρόν ξεχνώ.

Όλο στις διαστάσεις του χρόνου πνιγμένος,

πεταμένος άνεργος γυρνώ,

Άστεγος στη γνώση.

Καχύποπτος έκπτωτος, χριστιανός λυγμών.

Σωπαίνω τις Κυριακές μέσα στο γέλιο της απόγνωσης,

ξεκουράζοντας έτσι το μακελειό της σκέψης μου.

Γεμίζω την ψυχή μου υστερία κι  η καρδιά μονάχη της στο σύστημα της ζωής μου,  ακούει να χαίρεται.

Μέσα σε τόση ευφορία πάλι  έμπλεξα,  που η αγάπη με καλεί ξανά στα ματωμένα δώματα της..

Ήλιος σκοτεινός θρέφει την πείνα μου τ’ απόβραδο!

Πάλι οντότητα νιώθω,  απομακρυσμένη από το όν του συνηθισμένου καλουπιού. Καληνύχτα,  κι  άμα θυμηθείς,  λίγη δροσιά να βάλεις παρέα στο κρασί, δίνω παραγγελιά στο άυλο..

Παράμερη θνητή μορφή η μάγισσα του φεγγαριού.

Και πώς να τη  ρωτήσω; Θα έχει ομίχλη σήμερα το φώς της μοναξιάς;

Αλητεία πρόχειρη,

βασανισμένη οπτασία ερημική..

Πιο ζωντανά κι  απ’ την ανάσα μου,  οι λέξεις πιάνουν το  χορό.

Δε  βλέπω, νιώθω μόνο το χνώτο τους βαθιά μες’ τη  ψυχή.. Το χέρι διπλώνει όλα τα υπόλοιπα!

Αγύρτισσα ποίηση!!  Πάλι ερωτεύτηκα να βάλω το παλτό σου  και να σ’ αφήσω γυμνή για έρωτα..

Διάλεξε λοιπόν  τους εραστές σου μάτια μου,  κι άσε με εμένα,

βασανισμένο έρμαιο,  

τα χάδια σου να νοσταλγώ..