Διάβα γοητείας

 

Χλωμέ διαβάτη,

Ταξίδευε στης μοίρας τα στενά.

Χόρευε την σκέψη σου σε ρήματα.

Καθώς αδειάζεις τη ζωή, ρουφάς απ’ τις στιγμές.

Κι η περαστική σου διαύγεια, σε καθορίζει.

Αυτό το ποτήρι της ζωής, τ’ αδειάζεις.

Θάνατο παλεύεις μες  τα συναισθήματα,

Ανούσιο το κάθε βήμα σου,

Κι έπειτα το μονοπάτι σου ανοίγεται αλλόκοτα.

Θνητέ λήθαργε,

Της απιστίας τέκνο και κραυγή.

Ικέτευσε τον άνεμο και τα πουλιά μαζί.

Απ’ την ανάσα τους, να σε λυτρώσουν κύματα.

Και οι αδύναμες ουλές να γίνουν για το είναι σου,

Φευγάτες εντολές.

Ζωγράφισε παράξενε,  αόριστε εαυτέ.

Μέσα στις λέξεις και την άγνοια,

Που έγινε μανία.

Θα βρεις το είναι που σου ανήκει,

Και τ’  άστρο της φωτιάς!

Περίεργο το ταξίδι αυτό!

Χάρτινο το ομοίωμα,

Κι οι φλόγες, καίνε κοντά  πολύ.